شن و ماسه

شن و ماسه به عنوان یک ماده دانه ای کاربردهای زیادی دارد که عمده ترین آنها در ساخت بتن است. این یک منبع غیر قابل تجدید است.

ماسه 

ماسه یک ماده جامد دانه ای است که از ذرات کوچک ناشی از تجزیه مواد معدنی (اصلاً سنگ) یا آلی (پوسته، اسکلت مرجانی و غیره) تشکیل شده است که اندازه آن بین 0.063 میلی متر (سیلت) تا 2 میلی متر (شن) است. با توجه به تعریف مواد دانه ای در زمین شناسی1. ترکیب آن می تواند تا 180 ماده معدنی مختلف (کوارتز، میکا، فلدسپات و غیره) و همچنین بقایای سنگ آهک را آشکار کند.

ویژگی های فیزیکوشیمیایی

یک ذره منفرد را دانه شن می نامند. ماسه ها به لطف گرانولومتری (اندازه دانه ها) شناسایی می شوند. شن و ماسه با توانایی آن در جریان مشخص می شود. هرچه دانه ها گردتر باشند، شن و ماسه راحت تر جریان می یابد. شن و ماسه مصنوعی که از برش یا خرد کردن مکانیکی سنگ ها به دست می آید، عمدتاً از دانه هایی با پوسیدگی مشخص تشکیل شده است. ما همچنین می توانیم شن و ماسه ای را که توسط باد منتقل شده است را از ماسه ای که توسط آب منتقل می شود متمایز کنیم. اولی گردتر، کروی است،

در حالی که دومی بیضی‌تر است. علاوه بر این، ماسه بادی نسبت به شن های رودخانه ای یا دریایی که گفته می شود “بلانت-براق” است، دیافانی کسل کننده تری دارد. ظاهر سطح دانه ماسه بادی به دلیل ضربه های متعددی است که ماسه در طول جابجایی خود متحمل می شود.

ماسه اغلب محصول تجزیه سنگ ها در اثر فرسایش است. متداول ترین اجزای آن کوارتز است که کمترین تغییر پذیری گرانیت را تشکیل می دهد و همچنین میکاها و فلدسپات ها.